Czekoladowa rozkosz - wyniki

Wasza kreatywność mnie mile zaskoczyła - sama nie spodziewałam się, że z czekolady można stworzyć tyle pięknych rzeczy i... uczuć:)

Nagroda, czyli zestaw nierutynowo czekoladowych kosmetyków marki Original Source trafia jednak do

Dominiki

Jej odpowiedź była fascynującą opowieścią, która i Wy teraz możecie w całości przeczytać (niestety w komentarzu całość się nie zmieściła, o czym pisała sama Dominika, reszta trafiła na maila, a teraz i Wy możecie przeczytać):

Dawno, dawno temu w małej chatce w lasu głębi,

Nad którą po dzień dzisiejszy ciemna chmurka się kłębi,

Żyła starsza Pani z wielkim, gorącym sercem mlecznym,

Będącym dla jasnowłosej wnusi miejscem bezpiecznym,

Babucka łatwego życia nigdy nie miała,

Czego poznać po sobie za nic nie dała,

Po jej zmarszczkach na dłoniach i bruzdach na twarzy,

I po ogromnej liście w kredensie ze spisem lekarzy,

Miało się pewność, że Jej doświadczenie to wielki gar,

W którym nie było miejsce na dziecinny czar,

Kiedyś wnuczka prowadzona ciekawością spytała,

Skąd się wzięła, ów chmura – bo maleńka nie wiedziała,

Starsza Pani pomału usiadła na krześle bujanym,

Wygładziła dziury na wnusi swetrze rozerwanym,

Chwyciła dziecko za rączki i posadziła na kolana,

A mała o zniszczony, biały sweterek spytana,

Roześmiała się wesoło i z bystrą iskrą w oku powtórzyła swe pytanie:

- Babciu opowiedz, jestem przecież duża – dziecka nie okłamie,

Chwyciła album i wskazała portret przepięknej brunetki,

Która trzymała zawiniątko, z którego wystawały czekoladowe skarpetki.

- Kto to jest babciu? Kto to jest, powiedz, proszę Ciebie.

Pani odpowiedziała ze zmarszczką na nosie, że to mama wnusi będąca w niebie,

Potem zaczęła długą historię o przedziwnych wynalazkach,

Czeko – kosmetykach mamuni, taty czeko – potrzaskach,

Jakiś wannach, strojach, żarówkach o smaku białej czekolady,

O drzwiach, instrumentach, człowieku i o poręczy balustrady,

Wszystko stworzone z tego samego budulca smacznego,

Będącego również składnikiem kredensu wytrawnego,

Babucka mówiła o poduszkach, dodatkach, napojach,

Różnorodnych okładkach i delikatnych tapetach w pokojach,

Prawiła pięknie o głównym składniku – tym trudnodostępnym delikatesie,

Czekała aż wnusie zniecierpliwienie poniesie.

- Babciu! Babucko! Co to ma wspólnego z chmurą maleńką?

Opowiadała, że gdy jej córka była młodą panienką,

Miała obsesję i uzależnienie na punkcie czekolady,

Usprawiedliwiała się babucka, że próbowała szukać porady,

Była u cz ekologów i czekoterapeutów – lecz działania były podejmowane bezsensu,

Powiedziała wnuczce tajemnicę wszechczasów, tajemnicę kredensu,

On powstał w fabryce dziwnych czeko-elementów,

Gdzie – według babuni – jej córka użyła tryliona patentów,

By produkować smakołyki w odwzorowaniu nowoczesności,

By trwały dłużej niż na języku, by miały nieskończony termin przydatności,

Potem do uszka wnuczce dodała bardzo, ale to bardzo ważną informację,

Że fabryka wybuchła, a mamusia była tam obmyślając czekoautową reaktywację,

Wnusia uroniła kilka czystych łez bezsilności,

I zapytała się babci o sens tych wszystkich wiadomości,

Babunia nie zastanawiała się nawet chwileczkę,

Oschle dokończyła, że chmurka to ostatnie córki westchnięcie,

Że chroni tą chatkę przed całym złem świata i że pomału znika,

Że stary, wielki zegar naścienny odlicza czas i tyka,

Gdy chmura straci swoje wszystkie właściwości,

To babunia – wyznała – że umrze i poszybuje do wieczności,

Bowiem starsza Pani żyje wyłącznie powietrzem spod tej chmury.

- Tak, babciu. Czuję w nosku i ustach czekoladowe receptury.

- To one mnie chronią, wnusiu kochana. Ciebie to już nie dotyczy.

Zostałaś w miarę wcześnie szarym świata proszkiem obsypana.

- Ale babuniu musi być jakieś inne wyjście!

- Tak, jeśli rzeczywistość czekoladą zapachnie, tylko to oczywiście.

- Czyli musisz czuć czekoladę i jej kosztować?

- Tak, ale co godzinę muszę ją konsumować.

Babunia i wnusia wiedziały, iż to niemożliwe,

Przecież ciało babci przy normalnym jedzeniu czekolady byłoby otyłe.

Dziewczynka ześliznęła się z kolan babucki i pobiegła na podwórze,

Zaszyła się w jakiejś oświetlonej, przyjemnej, niewielkiej dziurze,

Pracowała nad czymś całe pięć dni,

Aż uświadomiła sobie, że jutro chmurka na pewno zniknie i popłynęły jej łzy,

Nie poddała się jednak i wciąż coś tworzyła,

O świcie drzwi chatki otworzyła,

I gwałtownym ruchem obudziła starszą osobę.

- Znalazłam sposób na Twoją dziwną chorobę!

Babcia sięgnęła po okulary i posadziła małą na niewielką komodę.

- Cóż to jest kochanie moje? Cóż Ty wymyśliłaś?

- Bo ta czekolada i, i Ty jakoś mi się wyśniłaś,

Pomyślałam o kroplach gazowych do nosa,

Które wytworzyłam przez gotowanie kakaowego kłosa,

Potem wpadłam na pomysł inhalatora,

Tego od Astmy co ma siostra Diora,

Tylko, że ten ma nietuczący aromat i posmak czekolady,

Więc będziesz mogła go wpsikiwać co godzinę bez żadnej obawy!

Żeby było wygodniej umieściłam je w jednym opakowaniu z dwoma dozownikami,

Przecież nie będziesz latać z dwoma plastikami za głodnymi kotami,

Babciu powiedz, że to może się udać, powiedz proszę!

Starsza Pani wypowiedziała kilka słów ‘’Wiesz, że czekać nie znoszę’’,

Wyszły na zewnątrz, a chmury nie było,

Babcia zażyła na godzinę wynalazek i nic się nie zmieniło…

- Wnusiu uratowałaś moje kończące się życie!

Co można zrobić z czekolady? Twoje odkrycie!

Coś, co będzie ratować każdego pospolitego człowieka,

Na którym ciąży nad cukrzycą czy otyłością opieka,

Z opresji jaką jest uzależnienie od czekoladowej przyjemności,

Przecież od tego się nie tyję – skaczę wnusiu z radości!

I tak skończyła się historyjka wnusi i babuni,

Przecież każde dzieciątko czekoladę lubi,

Lecz, gdy jej za wiele może wydarzyć się coś niedobrego,

Dlatego czasem miło, wymyślić coś pożytecznego.

Dominiko, gratuluję talentu i samego pomysłu! Czekam na Twój adres do poniedziałku.

A Wam jak się podoba Dominikowa  opowieść?